Het kerkje van Blauwkapel

Het gotische kerkje van Blauwkapel werd waarschijnlijk in het midden van de vijftiende eeuw gebouwd ter vervanging van een oudere kapel. De van oorsprong Rooms-Katholieke huiskapel van de voorname familie Van Wijck-Drakenborch werd tijdens de beeldenstorm volledig ontdaan van alle beelden. Hierdoor is zelfs niet vast te stellen aan welke heilige de kerk was opgedragen. Na de Reformatie werd de kerk toegewezen aan de protestanten. Volgens de overlevering was dit Willem van Wijck zo’n doorn in het oog, dat hij kort voor de overdracht de muren en het plafond blauw liet schilderen: de kleur van Maria. Sindsdien stond het kerkje bekend als Blauwe Capelle.

In 1818 startte de bouw van Fort Blauwkapel als onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Het kerkje mocht blijven staan, maar de begraafplaats werd geruimd. In 1944 raakte de kerk ernstig beschadigd door oorlogshandelingen. De kerkelijke gemeente was toen reeds verplaatst naar Groenekan en de kerk werd zelfs enige tijd als paardenstal gebruikt. Een particulier initiatief zorgde eind jaren vijftig voor een broodnodige restauratie. Sinds 1960 wordt het kerkje beheerd door de Vereniging van Vrienden van Blauwkapel en is het in gebruik als oecumenische onderwegkerk en cultureel huis.

Sinds 1828 hing in de toren een klokje van Van Bergen. Dit werd op 3 maart 1943 gevorderd en keerde na de oorlog niet terug. In 1962 goot Eijsbouts een nieuwe klok met de naam Lebuïnus. Deze wordt voor de kerkdiensten te midden van de arriverende kerkgangers geluid door een luider van het Utrechts Klokkenluiders Gilde.